Παράξενο

Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ μεγάλες+συχνές μεταπτώσεις στη ψυχολογία ανθρώπων, τόσο εμένα+φίλων, γνωστών, όσο+εντός βλογόσφαιρας, αλλά προς το αρνητικό του. Γιατί αυτό άραγε;

Καταλαβαίνω τις περιόδους της Άνοιξης+του Φθινοπώρου σαν μεταβατικές περιόδους με μεγάλες+συχνές συναισθηματικές διακυμάνσεις (τουλάχιστον έτσι έχω συνηθίσει να βλέπω εμένα+τον κόσμο κοντά 34 χρόνια τώρα) αλλά να έχει φτάσει ο Ιούλιος στα μέσα του προς τέλη+να υπάρχουν γύρω μου τόσο μεγάλες συναισθηματικές αλλαγές από τη μια στιγμή στην άλλη δεν το έχω ξαναζήσει.

+περισσότερο το λέω για εμένα, μήπως μεγαλώνοντας επηρεάζομαι περισσότερο από τον καιρό; το κλίμα; την αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω μου; (πάντως, αν πιάσω αυτό+μόνο αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγω από τη μανιοκατάθλιψη με αυτοκτονικές τάσεις!). Το προς τα που βαδίζουμε+γενικά, που θα καταλήξουμε αν συνεχίσουμε έτσι;

Είναι αυτονόητο πως από τη στιγμή που θλίβεσαι, νευριάζεις, οργίζεσαι με κάτι είτε κάνεις κάτι για να το αλλάξεις είτε το προσπερνάς, εφόσον δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για να το αλλάξεις. Αλλά μήπως όλο αυτό έχει αρχίσει να μας αλλάζει όλους;

Δεν είμαι άνθρωπος που βλέπει το ποτήρι μισοάδειο, αντιθέτως, είμαι ρεαλιστής, δρω κυρίως βάζοντας τη λογική πριν από το συναίσθημα. Μπορεί, μεν, κάποια στιγμή να πω ένα μικρό λευκό ψεμματάκι που δεν θα έχει κανένα σοβαρό αντίκτυπο αλλά θα το κάνω με καλή καρδιά+ξέροντας ποιος θα είναι ο αντίκτυπος.

Αυτός, λοιπόν, ο τρόπος σκέψης+αυτή η στάση ζωής τις περισσότερες φορές μου δίνει την ευκαιρία να βλέπω τα πράγματα λίγο αποστασιοποιημένος χωρίς να τα αφήνω να με επηρεάζουν άμεσα, αλλά όταν βλέπεις ότι το μεμονωμένο τείνει να γίνει γενικό κάπου διερωτάσαι αν+κατά πόσο η αποστασιοποίηση σε ωφελεί σε κάτι+κατά πόσο σε πάει μπροστά ή σε κρατάει πίσω.
Προσωπικά, πιστεύω πως ο κόσμος γύρω μου αρχίζει να αλλάζει+να καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε πια να κοιτάμε ΜΟΝΟ την πάρτη μας αλλά αρχίζουμε να νοιαζόμαστε+για τον διπλανό μας, τον πλησίον μας, τον απέναντι, τον γείτονα. Εξάλλου, είναι καλύτερο να σου τύχει καλός γείτονας παρά καλός οποιοσδήποτε άλλος (κάπως το λέει η λαϊκή ρήση αλλά δεν μου έρχεται τώρα).

Υ.Γ. (Δεν ξέρω πια που αποσκοπεί αυτό το κείμενο, ξεκίνησα να γράφω πάνω σε μια ιδέα, κάποιες άλλες ήρθαν απανωτά, έλαβα ένα τηλεφώνημα από μια πολύ καλή φίλη ότι έβαλε τη μητέρα της εσπευσμένα στο νοσοκομείο+τις διέγνωσαν τρύπα στη κοιλιά, στο στομάχι, στο παχύ έντερο, δεν πολυκατάλαβα+ότι χειρουργείτε αυτή τη στιγμή+με αποσυντόνισαν.
Αυτό όμως που μπορώ ακόμη με διαύγεια να εκφράσω είναι ότι σιγά-σιγά περνάμε τη γραμμή του "εγώ" +πάμε ακάθεκτοι στη γραμμή του "εμείς".

Ίσως αύριο που θα ξαναδιαβάσω τα γραφόμενα μου να μπορέσω να τα συμπληρώσω, συγνώμη.)