Σκέψεις

Διαβάζοντας στο τελευταίο τεύχος της Athens Voice τον απολογισμό της στήλης της Μυρτούς Κοντοβά+ειδικά τις 2 τελευταίες επιστολές προς τη στήλη αναρωτιέμαι αν τελικά εμείς οι ίδιοι κάνουμε δύσκολες τις μεταξύ μας σχέσεις ή μας βγαίνει φυσικά (ας πούμε ότι έτσι έχουμε γεννηθεί).

Κατανοώ πως υπάρχουν διαφορές μεταξύ των 2 φύλων αλλά δεν νομίζω ότι είναι του είδους που δεν ξεπερνιούνται.

Μάλλον, το πιθανότερο όλων είναι ότι, εξιδανικεύουμε το άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας ή που θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας, με αποτέλεσμα, οι μεν κυρίες να ψάχνουν τον πρίγκιπα του παραμυθιού με τα δεδομένα της εποχής μας+οι δε κύριοι την Πάμελα Άντερσον με συμπεριφορά οικοδέσποινας στο σαλόνι+πόρνης στο κρεββάτι (αλήθεια, η λέξη κρεββάτι με 2 Β δεν γράφεται ή εγώ θυμάμαι λάθος;).

Έχω την εντύπωση πως αντί να προσαρμοστούμε εμείς στις συνθήκες περιμένουμε οι συνθήκες να προσαρμοστούν σε έμας, ε, συγνώμη αλλά δεν γίνεται έτσι το παιχνίδι!

Πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει, ευτυχισμένοι, τελικά, είναι οι άνθρωποι που είναι μαζί γιατί περνάνε καλά μαζί (ότι+αν σημαίνει αυτό στο προσωπικό επίπεδο του καθενός από εμάς).

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περνάμε θηλείες ο ένας στο λαιμό του άλλου+να ονοματίζουμε καταστάσεις.